Ons eerste Amerikaanse huwelijk

Enkele weken geleden trouwden 'onze studenten'. Het is te zeggen, twee van hen. De tweelingbroer was 'maar' de bestman, de getuige.

Het huwelijk vond plaats op een boerderij in North Carolina. De boerderij had een hele mooie schuur en vlak voor die schuur werd het huwelijk ingezegend. Je mag je huwelijk overal laten plaatsvinden. Je moet alleen iemand hebben die je huwelijk legaal kan inzegenen. En dan is niet zo moeilijk. Om in North Carolina een huwelijk te mogen inzegenen moet je 50 dollar betalen en je aanmelden op een bepaalde website. That's it. Geen les volgen of een bepaalde achtergrond hebben. Dat is helemaal niet nodig.

Onze studenten hadden eerst gedacht om de echtgenoot te vragen om de inzegening te doen! Stel je voor! Ze zijn uiteindelijk van het idee afgestapt, omdat ze niet zeker wisten of een 'legal alien' dit wel mag doen. Dat zou anders pas iets geweest zijn! Voor ik het goed en wel had geweten, had ik kunnen gehuwd zijn met iemand die priestertaken mag doen!

De bruid en haar vader onderweg naar de bruidegom

De ceremonie startte om 3 uur en was vrij kort. Het duurde misschien een half uurtje, waarvan een groot deel werd ingenomen door de 'processional'. Dat is het aankomen van de maid of honor met de bestman en van alle bruidsmeisjes en -jongens. Per twee kwamen zij, een voor een, van boven uit de schuur, langs een heuvel naar beneden. Daarna was de bruid en haar vader aan de beurt. Alle bruidsmeisjes en -jongens (allemaal vrienden van het koppel) droegen hetzelfde kostuum en hetzelfde kleed. Net zoals in de film.

Het koppel en alle bruidsmeisjes en -jongens

De ceremonie bevatte twee gewoontes uit twee verschillende culturen: de oud-Keltische gewoonte van het handbinden en de Joodse gewoonte van het breken van het glas. De bruid heeft een beetje Iers bloed in zich, dus kozen ze voor het handbinden. Hun beide handen werden effectief met een touw vastgebonden, ter symboliek van de verbinding die je legt tussen de twee geliefden. De bruidegom is Joods en naar Joodse gewoonte werd hem gevraagd een glas te breken, dat in een doek was gewikkeld. Dit staat symbool voor de verwoesting van de Tempel, maar het huwelijkspaar zegt er wel iets bij in de aard van: 'Zo dit glas breekt, moge ons huwelijk nooit breken' (As this glass shatters, so may our marriage never break). Hoewel de bruidegom bekend staat om vaak iets te breken, moest hij toch twee keer goed stompen vooraleer het glas brak.

Het handbinden, een oud-Keltische gewoonte

Wij vier, pierende in de zon

Rond een uur of vijf begon dan de maaltijd in een tweede schuur. De bruid en bruidegom zaten alleen aan een tweepersoonstafeltje in het midden van de schuur. Iedereen mocht gaan zitten waar men wou. Iedere tafel werd apart uitgenodigd om buiten te gaan aanschuiven (en het was koud!) aan een standje waar je het eten kon vinden. Je nam een plastieken bord en plastieken bestek en, net zoals bij een potluck, schepte je dan je eten op. Er was geen voorgerecht en je had de keuze tussen een grote pot pulled pork of kip met een zacht broodje (zoals de sandwichen uit een plastieken zak uit Delhaize). Er was macaroni met kaassaus, groene bonen en maiskolven. Los van het feit dat eten van een plastieken bord met plastieken bestek, en drinken van wijn uit een plastieken beker niet echt appetijtelijk is, was het eten en de wijn ook niet echt lekker. Als dessert waren er donuts. Na het eten werd er gedanst en aten we smores aan het kampvuur buiten. Dat was zeer welkom omdat het ondertussen echt koud was geworden. Om half 10 ging de schuur aan de andere kant ook open en werden we weggeblazen door een zeer koude bries. Het feest was afgelopen.

Ons eerste Amerikaanse huwelijk was dus best wel een speciale ervaring!

Niet voor gevoelige zieltjes...

Iedere woensdag- en vrijdagmiddag vertoeven de echtgenoot en ik in dezelfde sporthal. Ik zit te zwoegen in de danszaal in de kelder, tijdens de step-lessen, en de echtgenoot probeert boven van aan de ene kant van het basketveld tot aan de andere kant te geraken binnen een leeftijdsaanvaardbare tijd.

Vandaag kwam plots een medewerker van War Memorial (zo heet de sportzaal) binnen bij de step om te vragen wie ondergetekende was. Dat betekent meestal niet veel goeds. Ik ben dadelijk meegegaan en zag een beetje verder een groepje mensen in een rondje staan. Midden in dat rondje zat de echtgenoot, met een pink in een vreemde formatie (foto zie onderaan). Het groepje mensen bestond niet uit zijn medespelers, zelfs niet uit diegene aan wie de echtgenoot zijn pink een tijdje had meegegeven. Neen, er stonden vier mensen van de reddingsbrigade (rescue squad), vijf personeelsleden en een politieagent rond hem. TIEN personen voor een pink!

Blijkbaar wordt er bij elk ongeval, zelfs een uit de kom getrokken pink, telkens de politie bijgeroepen. Onze buurman vertelde dat dat was ter bescherming van de reddingsbrigade. Ja, de kans was inderdaad groot dat de echtgenoot negen mensen ging aanvallen...

Een van de gastjes van de reddingsbrigade (volgens mij allemaal studenten trouwens) vertelde hem dat ze hem naar spoed konden voeren, met de ambulance, maar dat de wachttijd op spoed zeer lang was. Hij stelde voor dat hij daarom beter naar velocity care zou gaan (soort van dokter van wacht) maar dat ze hem daar niet naartoe konden voeren. Dat mocht niet, ook al is die locatie veel dichter bij dan het ziekenhuis (??). Ik mocht hem wel voeren, maar als hij onderweg iets zou voorkrijgen, moest ik hen direct bellen... Mmm, zeer veel vertrouwen in mijn rijkunsten dus...

Dus ja wij dan maar samen naar de dokter van wacht. We moesten natuurlijk eerst inchecken, betalen en dan wachten. Na een tijdje mochten we binnen en deed een verpleegster de intake. De dokter verscheen en zo snel hij binnen was, was hij weer buiten met de woorden: "Een vinger die uit de kom is mogen wij hier niet behandelen. Daarvoor moet je naar spoed. Je kan een terugbetaling vragen".  En die dokter deed dat in een beweging he. Binnenstappen, zich omdraaien en weer buitenstappen. Say what?

Alle hop, wij dan maar naar de spoed. Ondertussen was het al anderhalf uur later en moesten we gelukkig niet zo lang meer wachten. Een foto van de vinger, pijnlijke verdovingsspuit in de vinger, eens trekken aan de vinger, nieuwe foto van de vinger en dat was het. Zo goed als nieuw.

Bij de dokter van wacht kwam trouwens een koppeltje binnen vanuit een voormalig Oostblokland. De dame aan het onthaal vroeg hun verzekeringskaart. Die hadden ze niet. Dan zou de raadpleging 150 dollar kosten en nog extra kosten voor de tests. "But she is sick", zei hij. "Tja", zei de vrouw, "het is toch zo". "En wat als we naar de spoed zouden gaan?", vroeg hij. "Dat zou nog duurder zijn", was het antwoord. We zaten daar beide met ongeloof te kijken. We twijfelden nog even om de kosten voor hen te betalen maar wat met die lab-kosten? Het voelde een beetje vreemd allemaal. Uiteindelijk mochten ze toch het intakeformulier invullen en belde hij iemand op. Toen moesten we binnen. We wisten echt niet goed wat te doen en hopen dat hij iemand gevonden heeft om hem te helpen. Trouwens, op spoed was de kost voor ons, zelfs met verzekering, 150 dollar en extra kosten zullen nog worden doorgestuurd (zoals de twee X-rays waarschijnlijk). De ziekteverzekering hier is echt mensonterend...

Hieronder een foto van de pink voor en na behandeling. Geinteresseerden: scroll down ;)

Ondertussen te Blacksburg

Florence is gepasseerd. Ze was gelukkig al heel wat afgezwakt toen ze Virgina binnenkwam. We hebben veel regen gekregen maar geen toestanden zoals aan de kust. Nadat ze ons gepasseerd is, heeft ze ook nog voor enkele tornado's gezorgd. Die hebben meer noorderlijk in Virginia heel wat schade aangebracht, maar gelukkig opnieuw niet bij ons. Virginia is bijna vier keer groter dan Belgie dus het weer kan serieus verschillen op verschillende locaties. En dat weer hier is toch nog iets anders dan in Belgie.

Men verwacht dit jaar ook een strenge winter met veel sneeuw. We zullen binnen enkele maanden onze batterijen maar weer tijdig heropladen en de frigo maar weer goed vol steken. Al hoewel, als we die batterijen nodig hebben, is een volle frigo eerder een probleem dan een zegen...

Mijn happiness class is jammer genoeg afgelast wegens te weinig geinteresseerden. Dat vind ik nu echt jammer. Maar ja, het is nu zo. Ik ga proberen voor de winterbrochure een iets aantrekkelijker tekstje te schrijven. Ik dacht dat de lessenreeks zich zelf wel ging verkopen, qua thema, maar blijkbaar moet ik toch wat aan de marketing werken... 

Tja, dan hebben we natuurlijk meer tijd om Spaans te leren en om te werken voor de Christmas store. Die zal zijn deuren openen begin december. We zijn opnieuw begonnen met het aanschrijven van personen, departementen en lokale bedrijven met de vraag of ze een 'food drive' (collectie van etenswaren) willen organiseren. Vanaf volgende week starten we met het vouwen en dichtkleven van dozen die doorheen het jaar worden verzameld bij Wendy's en McDonalds. De frietjesdozen zijn van een ideale grootte om blikken in te stapelen. Iedere doos wordt met dezelfde etenswaren gevuld (bv. perziken op sap) en het aantal blikken wordt dan op de buitenkant van de doos geschreven. Vanaf begin november begint het eten binnen te komen en start het sorteren, pakken en tellen.

De dochter is vandaag verjaard! Ze is 14!!! Wat een mooie leeftijd! We hebben dit weekend vijf meisjes over de vloer gekregen voor een slaapfeestje. Ze heeft echt heel fijne vriendinnen. Het was een bont gezelschap: twee Amerikaanse, een Turkse, een Koreaans-Amerikaanse en een Frans/Spaans-Boliviaanse. Ze hebben veel plezier gemaakt en zo moet dat zijn! Op naar de volgende verjaardag! 

Dus ja, alles gaat gewoon zijn gangetje hier aan de Oostkust. 

Florence...

Via alle mediakanalen krijgen wij informatie over de orkaan Florence. We worden op de hoogte gehouden via TV, radio, kranten en mediaberichten over Facebook. Daarnaast hebben we een email gekregen vanuit de Belgische ambassade uit Washington, de gouverneur van Virginia, de Town of Blacksburg en van de school. Iedereen verwacht een grote impact van Florence en dat vind ik best spooky.

De buurvrouw vertelde dat ze in de 22 jaar dat ze hier al woont nog nooit zulke onheilspellende berichten gehoord heeft. Men verwacht dat de storm hier zal zijn rond vrijdagochtend. Ik houd mijn hart vast voor de mensen van en de stad Charleston. Het moet vreemd zijn om naar je huis en stad te kijken en alles prima in orde te zien terwijl je weet dat het er binnen twee dagen volledig anders zal uitzien.

Onze zomer hier was warm maar tegelijk ook nat. Warme ochtenden werden hier regelmatig afgewisseld met natte namiddagen. De grond is hier al vrij verzadigd dus wat gaat die enorme regenval niet allemaal teweegbrengen? We moeten ook onze terrasmeubels etc binnenhalen, zodat ze niet als projectielen door de lucht gaan vliegen, maar de grootste impact wordt verwacht van de overstromingen. Wij wonen gelukkig op een heuvel en de New River ligt nog eventjes van ons af, maar dit is niet het geval voor heel wat andere mensen.

Men verwacht ook stroomuitval door het omvallen van bomen en elektriciteitspalen. We laden dan ook maar al onze oplaadbare batterijen en powerbanks op. Morgen ga ik brood en ander voedsel inslaan zodat we met en zonder stroom een paar dagen te eten hebben. De echtgenoot is momenteel in Frankrijk en zou zaterdag moeten terugvliegen. De kans dat hij effectief hier geraakt, lijkt mij klein. Dus wij drie moeten hier het fort recht houden.

Oplaadbare batterijen in wachtrij om volledig opgeladen te worden

Hopelijk is het opnieuw weer een overdreven reageren op een mogelijk gevaarlijke situatie. Van het genre 'heet' zetten op een beker koffie. Of 'bevat pinda's' op de verpakking van pindaboter. Of zoals onlangs, toen we met onze Zottegemse vrienden naar de Cascades gingen en zagen dat het mooiste pad was afgesloten. Er hing een briefje dat je niet door mocht omdat de regen een deel van het pad had weggespoeld. Na een kleine bevraging bij twee wandelaars die terugkeerden, hebben we het pad toch genomen. We moesten twee omgevallen bomen over/onder. Dat was alles. Aan het pad zelf was er niets mis. Op de duur weet je niet meer wat je nu nog moet geloven. Wordt het echt erg, of zal het wel weer meevallen? We zullen het snel te weten komen, vrees ik....

Op naar het zuiden!

"Aan de Oostkust is er niets te zien", zei de man van het reisbureau, "Waarom zou je daar naartoe gaan?" Gelukkig geloofden onze Zottegemse vrienden dit niet. Ok, we hebben hier misschien geen grote canyons en sequoias, maar we hebben wel veel groen, bergen, een van de oudste rivieren van de hele wereld (the New River, no kidding!) en de zuiderse cultuur. 

Het obligate McAfee Knob

Die zuiderse cultuur is toch speciaal. Hoe verder naar beneden je rijdt, hoe meer je ge-honey-ed en ge-sweety-ed wordt. Hoe lager, hoe belangrijker ook het geloof, hoe gekleurder de bevolking en hoe sappiger de accenten. Ik heb het dan over South Carolina en Georgia. Florida is net weer nog anders. 

Een van de vele publieke uitingen van het sterke geloof
in het zuiden

Onze vrienden startten hun drieweekse trip in New York en zakten dan af tot bij ons. Dat is een rit van 8 a 9 uur. Na enkele overnachtingen en wat tijd in de natuur, trokken we samen richting Charleston. Charleston is een pittoreske havenstad met een goed bewaarde architectuur. De stad werd gesticht in 1670 door koning Charles II uit Engeland en was ooit een populaire aankomstplaats voor Afrikaanse slaven. In en rond de stad vind je dan ook verschillende plantagehuizen van rijke, blanke landeigenaren. De meerderheid van de mensen die in de stad leefden in het begin van de 19de eeuw, waren trouwens slaven. We wandelden rond in de stad en bezochten Boone Hall Plantation om een idee te krijgen van het leven in die tijd. Charleston staat ook bekend voor zijn lekkere zeevruchten. Wanneer je met de echtgenoot op de baan bent, ben je verzekerd van lekker eten! Het enige probleem was de overvloed aan keuze... 

Het gebouw met de ronde bogen is de voormalige slavenmarkt
van Charleston. 

Zeer veel mooie huizen met een grote 'porch' (terras)
aan de Zuid- of Westkant van het huis, ter bescherming voor de zon

Deze eiken sieren de oprijlaan van Boone Hall Plantation.
Ze zijn 270 jaar oud

Na Charleston reden we verder naar Savannah, in Georgia. De stad werd opgericht in 1751 en ziet er  helemaal anders uit. De gebouwen zijn grootser en er zijn veel pleintjes en parken. De River Street, vlak naast de Savannah rivier, heeft extra veel charme. Het lijkt eerst alsof je een onveilig havengebied gaat binnenwandelen. Je moet via stenen trappen naar beneden, langs of 'doorheen' de stadsomwalling en het is er vrij obscuur. Maar daarna kom je aan de rivier en zie je het ene restaurantje en winkeltje naast het andere, gelegen in oude pakhuizen. Wat we jammer genoeg niet gedaan hebben, wegens nachtmerriegevaar, is een van de ghost tours. Je kan je laten vervoeren in een corbillard of een "trolley van de doomed" en dan word je gegidst langs de meest haunted places van de stad... 

Het statige Marchall house, een van de oudste hotels in de stad (1851),
gebouwd door een vrouw met ondernemerszin (Mary Marchall)

Aan de waterkant (River Street)

Een klein half uurtje rijden van Savannah bevindt zich een beschermd moeras-gebied. Vroeger was het hele gebied een rijstplantage waar slaven ongelooflijk hard moeten hebben afgezien. Het is er zeer warm en humide en de muggen leven zich er uit. Nu vormt het de habitat van alligators, bobcats en verschillende vogels. In het begin merkten we de alligators niet op, maar na een tijdje krijg je door dat die boomstam in het water toch net niet van hout gemaakt is... 

Na nog wat te hebben 'uitgerust' bij ons in Blacksburg, moesten we afscheid nemen van onze vrienden. Hun trip bracht hen daarna nog in Washington, via de Skyline drive doorheen het Shenandoah Nationale Park, dan in Philadelphia, om dan opnieuw in New York te eindigen. Dus: "Neen hoor, er is niets te zien aan de Oostkust..."

Update, update, UPDATE!

Het is dringend tijd voor een update! De voorbije maanden zijn voorbij gevlogen. Het is ongelooflijk hoe snel de tijd gaat wanneer je je amuseert! Zie hier een overzichtje:

Mijn eerste zesweekse cursus over hoe gelukkiger te worden, was een succes. Van de in het totaal 13 studenten is er eentje afgehaakt. Niet iedereen is elke les opgedaagd, maar de evaluaties waren positief. Ondertussen staat mijn lessenreeks in het activiteitenboekje van Blacksburg en kan 'iedereen' zich hiervoor inschrijven. Op 9 september starten de inschrijvingen en op 20 september begin ik. Dat wordt weer even spannend. En weet je wat het beste resultaat was van de hele cursus? Ik ben er zelf gelukkiger door geworden. Het is ongelooflijk fijn om mensen gelukkig te maken met iets waar je zelf door gepassioneerd bent!!

Vakantiegewijs zat het opnieuw snor deze zomer. We hebben eerst een week in Mexico doorgebracht: all inclusive met zeer lekker eten en een uitstap naar Chichen Itza, een Mayastad. Daarna zagen we eindelijk familie en vrienden terug in Belgie. We hebben het iets rustiger proberen te houden deze keer en wat meer gefocust op familie. Het was een fijn weerzien! Eind juli kregen we Belgische vrienden over de vloer en zijn we samen richting 'het zuiden' getrokken. Een trip via Columbia naar Charleston, South Carolina en dan verder naar Savannah, Georgia. Het was zeer tof. Aan deze trip moet ik nog een blogberichtje besteden...

De school is opnieuw gestart. De eerste schooldag was op 15 augustus. De zoon zit in het zevende en heeft als keuzevakken 'Kunst' en 'Technologie' genomen. Tekenen is echt iets voor hem, dus hij volgt iedere dag, een heel jaar lang, 'Kunst', gebracht door een coole mannelijke leerkracht met een dotje. Technologie heeft hij ook iedere dag, maar slechts voor een semester. Dan wordt het turnen. Een van de dingen die ze doen bij Technologie is het maken van een 'dragster car'. Dat is een klein raceautootje dat hij gaat ontwerpen op de computer (met CAD), dan effectief gaat bouwen en dan gaat uittesten tijdens een race. Het hoogtepunt van het jaar.

De dochter is een freshman. Zo noemen ze de eerstejaars op high school. High school is een enorme school met een enorm aanbod aan vakken. Om aan de keuze van iedere student tegemoet te komen, wordt er gewerkt met semestervakken en jaarvakken op A en B dagen. Ze heeft iedere dag maar vier vakken van telkens 90 minuten. Op A dagen start ze met een online vak (Economie en persoonlijke financien) dat ze thuis mag afleggen. Dus op A dagen kan ze 'uitslapen' en moet ze pas om 9:30 op school zijn! Een topper! Iedere student is verplicht om dat vak te volgen, ergens in die vier jaar, en ze hebben dat voor haar nu gepland omdat ze geen turnen meer moet doen. Meer daarover in een volgend blogberichtje... 

In High School verwachten ze (gelukkig) veel meer dan in Middle School. Haar vak geometrie - wiskunde is hier opgedeeld in blokken. Vorig jaar had ze een heel jaar algebra - is een honors vak waar ze veel dieper ingaan op alles. De juf gebruikt een boek van 1979 omdat er bewijzen instaan, die ze hebben laten vallen in de 2012 versie. Zij vindt dat honors studenten formules moet kunnen bewijzen dus ja... Ik krijg al de kriebels van dat boek alleen nog maar te zien openliggen... en neen, dat heeft niets met de vergeelde pagina's te maken...  

Ook Engels is geen lachertje. Het is opnieuw een honors vak en dat zal je geweten hebben. Om een A te halen moet je bijna dubbel zo hard werken dan bij het 'gewone' Engels. Op haar eerste benchmark test had ze 65%. Het was een test om haar niveau m.b.t. grammatica, leestekens etc te testen. Tja, wat wil je, ze heeft nog nooit grammatica gehad (daar doen ze hier niet aan op school...) en spreekt nog maar drie jaar Engels. Iedereen moet zich nu individueel bijscholen in die dingen die men nog niet onder de knie heeft. Voor haar wordt dat dan wel veel natuurlijk... Anderzijds zal haar Engels er wel met sprongen op vooruitgaan! 

Je kan je afvragen waarom 'we' het haar zo moeilijk maken, maar dat is een automatisch gevolg van haar punten in Middle School. Wanneer je voor een vak eindigt met een A (90% of meer), mag je het vak het jaar erna in 'honors versie' volgen. Leerlingen krijgen dan 6 weken om zich eventueel nog uit te schrijven en dan het vak in de gewone versie te volgen. Tja, we zien wel, maar een beetje uitdaging zal niet slecht zijn. Bovendien heb je bij die honors vakken veel minder stoorzenders in de klas. Die 'vervelende jongens' zitten er niet meer. 

En verder is de echtgenoot terug aan het lesgeven op dinsdag en donderdag in de namiddag en op zaterdagochtend. Mijn steplessen zijn opnieuw gestart en de vriendinnekes zijn terug van weggeweest dus heb ik opnieuw gezelschap bij mijn wandelingen. We zijn nog niet op het niveau van vorig jaar, toen mijn Belgisch vriendinneke en ik wandelingen van een uur of vier, vijf in de bergen maakten, maar we bouwen op. Ik hoop dat ze snel meekunnen ;).

Dus: alles gaat goed hier!


 

Verjaardagsfeestje nummer 3

Wow, we zijn al aan het derde Amerikaanse verjaardagsfeestje van de zoon toe! Het eerste feestje was wat ze noemen ‘legendary’. Uren werk had ik besteed aan het maken van een spionnentocht vol met clues en op te lossen raadsels. En alles met de bedoeling om hem eindelijk geaccepteerd te krijgen op school. Mission accomplished.

Het tweede feestje was een slaapfeestje. Ook ‘legendary’ maar in de andere betekenis. Om half 1 ‘s nachts waren we voor de x-te keer beneden om hen stil te krijgen en om 3 uur ‘s nachts werden we, twee verdiepingen hoger, wakker van een Nerf gevecht... Om 6 uur waren ze wakker voor echt... Vreselijk.

Nu zijn er drie jongens op bezoek. Ze zijn eerst een uur en half gaan springen in het trampolinepark en nu zitten ze met z’n vier aan de grote tafel samen Fortnite te spelen. Dat is het hoogtepunt van het feest. Het is hilarisch om ze te aanhoren:

- Oh my gosh bro, what is that?
- What are you doing? Are you a newby or what?
- I call dips on the pizza place!
- Where are you? I don’t know... I never know where I am...
- Holy shoot there is a team right there!
- Wait, there is somebody here! Where? There!! Dude, are you legally blind? Shoot him!

Ja, Fortnite is een enorm pedagogisch correct spel... maar je kan niet anders dan erin meegaan. Toen de zoon er niet op kon spelen, werd hij gepest. Twee weken is hij gefrustreerd thuis gekomen zonder dat we wisten wat er aan de hand was. Iets, ja, dat merkten we klaar en duidelijk! Blijkbaar was het dus het schietspel Fortnite. Je wordt gedropt op een eiland, moet op zoek naar wapens en munitie en je probeert zo lang mogelijk te overleven (lees: zoveel mogelijk anderen neer te schieten). Je speelt het alleen, in duo of met z’n vier en dat zijn ze nu dus aan het doen. Vier gastjes tegen 96 andere gedropte schieters. 

De zoon heeft ondertussen 260 ‘vrienden’ waarmee hij regelmatig speelt. Je hoort de hele tijd de communicatie tussen die twee of vier mensen. Gisteren was er bij iemand een haan aan het kraaien. Plots riep er een vader: “Hey, you said you were going to stop!”. Je moet dus goed oppassen wat je zegt, want je weet niet wie er meeluistert. Maar, we willen dat hij in onze buurt speelt zodat we wat mee kunnen volgen. Dus ja, dan aanhoren we maar alle ‘bro-s’ en ‘shoot-s’ en ‘let’s go tilted’ (dat is blijkbaar een locatie op de map, wij dachten even dat ze gewoon loos gingen gaan...).

Het is anderzijds wel tof om die gasten bezig te horen. Die zijn echt wel grappig met hun opmerkingen. Het zijn allemaal nieuwe vrienden. Ik had ze nog nooit eerder gezien. Omdat de ouders ons niet kennen, mag er maar eentje van de drie blijven slapen. Ik hoop dat de ‘legendary’ van dit feestje beperkt blijft tot de vier die als laatste op het eiland zullen overleven...